Strona główna / Urologia / Leczenie stulejki
Stulejka to wrodzone lub nabyte schorzenie, które polega na zwężeniu ujścia napletka uniemożliwiając lub utrudniając jego ściąganie zarówno w stanie spoczynku, jak również we wzwodzie. Stulejka pojawia się także wtedy, kiedy napletek odchodzi od rowka zażołędnego, jednak powoduje ból, ucisk, a czasem nawet krwawienie. Próba zsuwania ”na siłę” powoduje powstawanie w obrębie tkanek napletka mikrourazów co prowadzi do bliznowacenia i pogłębiającego się z czasem zwężenia pierścienia.
Stulejka bywa ignorowana przez dotkniętych nią mężczyzn. O ile nie jest źródłem bólu i nie przeszkadza w udanym współżyciu seksualnym, nie uznają jej za chorobę – ewentualnie stanowi dla nich wstydliwą dolegliwość. Lekceważenie problemu prowadzi do świadomego odwlekania wizyty u specjalisty aż do momentu, gdy schorzenie wywołuje groźne dla zdrowia powikłania. Tymczasem w gabinecie lekarza powinien pojawić się każdy mężczyzna skarżący się na ból podczas zsuwania napletka lub mający trudności ze ściąganiem go. Gdy istnieje ryzyko zakażenia, wizyta u specjalisty jest koniecznością.
Stulejka jest poważnym schorzeniem, mającym wpływ na wiele aspektów codziennego życia. Nieleczona stulejka może być przyczyną groźnych komplikacji zdrowotnych. Wśród najczęstszych powikłań, jakie mogą powstać w konsekwencji rozwoju schorzenia, znajdują się zarówno dolegliwości bólowe i dyskomfort, jak i problemy natury psychologicznej.
U dorosłych mężczyzn można spotkać zarówno nie rozpoznaną w dzieciństwie, nieleczoną lub leczoną niewłaściwie w okresie dziecięcym stulejkę wrodzoną. Do najczęstszych przyczyn powstania tego problemu należy nieprawidłowa pielęgnacja napletka w okresie niemowlęcym oraz niewłaściwa higiena narządów rodnych mężczyzny, co doprowadza do powstawania stanów zapalnych pod napletkiem. Powstanie wrodzonej wady mogą warunkować także czynniki genetyczne.
W większości przypadków u dorosłych pacjentów diagnoza schorzenia jest łatwiejsza niż u dzieci, ponieważ mamy do czynienia ze stulejką nabytą. Leczeniem stulejki zajmują się lekarze urolodzy lub chirurdzy. Wizyta u specjalisty zaczyna się od wywiadu, w czasie którego pacjent odpowiada na pytanie dotyczące dolegliwości oraz higieny intymnej. Następnie wykonuje się badanie fizykalne w celu rozpoznania stulejki. Badanie jest krótkie i polega na ocenie elastyczności napletka i próbie delikatnego jego odprowadzenia aż do oporu. Badanie powinno zostać wykonane delikatnie, tak by nie były bolesne. Każdy bardziej gwałtowny ruch mógłby zakończyć się powstaniem pęknięć, które w przyszłości zamieniłyby się w blizny, ograniczając jeszcze bardziej ruchomość napletka.
Pacjent, który zdecydował się na operacyjne leczenie stulejki, musi wcześniej odbyć rozmowę z lekarzem. Podczas konsultacji kwalifikacyjnej przeprowadzonej przez specjalistę chirurgii ogólnej lekarz i pacjent wspólnie ustalają sposób wykonania zabiegu zgodnie z oczekiwaniami chorego. Co najmniej 2 tygodnie przed operacją pacjent musi być w pełni zdrowy – nie może przyjmować antybiotyków. Na 2 tygodnie przed planowanym terminem operacji należy odstawić leki rozrzedzające krew. Należy do nich, między innymi, Aspiryna, Polopiryna S, Acard, Polocard, Bestpiryn itp. Leki najlepiej odstawić po konsultacji ze specjalistą anestezjologiem.
W okresie 14 dni, poprzedzającym wykonanie zabiegu, należy wykonać następujące badania krwi:
Ważność badań wynosi 14 dni. Przed rozpoczęciem terapii leczenia stulejki należy wyleczyć zakażenie pod napletkiem – ma to zasadnicze znaczenie dla przebiegu rekonwalescencji, a także dla wyniku samej operacji. W dniu operacji należy ogolić krocze. Na zabieg należy wziąć ze sobą dowód osobisty, podpisany druk zgody na operację. Pacjent powinien przynieść również obcisłe majtki i kapcie. Jeśli zabieg będzie przeprowadzany w znieczuleniu ogólnym (krótkim dożylnym), 6 godzin przed operacją należy być na czczo – nie wolno jeść i pić, a także żuć gumy. W domu pacjent powinien posiadać środki przeciwbólowe, sterylne gaziki oraz płyn do higieny intymnej.
W przypadku dorosłych pacjentów najczęściej dochodzi do zabiegu operacyjnego, który obejmuje plastykę napletka prącia. Wykonywany jest on głównie w znieczuleniu miejscowym i trwa około 60 minut. Plastyka napletka to precyzyjny zabieg korekcyjny napletka, który można przeprowadzić u pacjentów w różnym wieku.
Zabieg polega na wykonaniu specjalnych cięć mających na celu poszerzenie ujścia napletka. Podstawową formą wykonania operacji jest zastosowanie kilku niewielkich nacięć wzdłuż osi prącia i ich zszyciu. Po wykonaniu korekty, napletek przykrywa żołądź w całości. Tego rodzaju zabieg przeprowadza się u osób o niewielkiej stulejce. Zaletą zabiegu jest zachowanie napletka w całości. Wygląd penisa niczym nie różni się od wyglądu zdrowego, nieoperowanego penisa.
Po chirurgicznym leczeniu stulejki pacjent może wrócić do codziennej aktywności po 24 godzinach. Do tego czasu pacjent przebywa w szpitalu. Założony opatrunek wymieniany jest równo co dobę. W kolejnych dniach pacjent zmienia sobie opatrunek samodzielnie. Przez pierwszych 10 dni po zabiegu powinien obchodzić się z członkiem delikatnie, by nie uszkodzić nerwów i nie podrażniać rany. Po zrośnięciu tkanek i usunięciu szwów (w przypadku, gdy zastosowano szwy nierozpuszczalne) może zacząć rehabilitację prącia. By uniknąć ponownego zwężenia ujścia napletka po zagojeniu, należy odwodzić i przywodzić penisa, wykonując swego rodzaju masaż.
Powinien unikać wzmożonego wysiłku fizycznego przez okres 2-3 tygodni. Konieczność wykonania precyzyjnych nacięć i ich następczego zszycia powoduje, że pacjent po zabiegu plastyki napletka powinien powstrzymywać się od kontaktów seksualnych przez okres około 4 tygodni. Niestosowanie się do tego zalecenia może mieć negatywny wpływ na proces gojenia się tkanek i powstawanie nowych mikrourazów, które w późniejszym okresie ulegną bliznowaceniu. Wszystko to prowadzić może do niepowodzenia korekcji i niezadowolenia pacjenta z ostatecznego efektu. Jeśli po zabiegu występuje bolesność, można ją złagodzić stosując doustne preparaty przeciwbólowe.
W okresie pozabiegowym, kiedy utrzymuje się opuchnięcie członka, wskazane jest jego wysokie położenie. Podczas snu można go ułożyć na rulonie z gazy lub bandaża, co zapewni stabilne ułożenie prącia przez całą noc. Takie działanie ma na celu usprawnienie odpływu chłonki oraz krwi oraz sprawniejsze ustępowanie obrzęku. Jeśli pacjent zauważy u siebie krwawienie, powinien je ucisnąć, a jeśli takie działanie nie przyniesie efektu, konieczna może się okazać wizyta u lekarza, który wykonywał zabieg.
Istotna jest higiena, czyli mycie prącia mydłem, naparem z rumianku lub roztworem Rivanolu, które mają działanie antybakteryjne. Część lekarzy zaleca wykonywanie nasiadówek z naparu kory dębu o podobnych właściwościach. Po umyciu prącia należy założyć jałowy opatrunek. Przed wykonaniem opatrunku można przemyć ranę Octeniseptem, który posiada właściwości odkażające. Niekiedy chirurg przepisuje pacjentowi maść z antybiotykiem do smarowania ran pozabiegowych.
W pierwszych tygodniach po operacji pacjenci mogą zgłaszać nieprzyjemne odczucia związane z ocieraniem się żołędzi o bieliznę. Nadwrażliwość żołędzi jest związana z długo nieleczoną stulejką. Dyskomfort ustępuje samoistnie, a w okresie przejściowym można stosować preparaty natłuszczające w celu zmniejszenia nieprzyjemnych doznań (np. kremy glicerynowe, alantan itp.).
Kompletne gojenie i zanikanie blizn może trwać do roku, jednak nie przeszkadza ono w codziennym życiu.
Prawidłowo przeprowadzona operacja stulejki jest zabiegiem bezpiecznym i nie powinna wywoływać żadnych powikłań. Jednak w niektórych przypadkach (najczęściej w sytuacjach, gdy pacjent nie przestrzega zasad higieny w wystarczającym stopniu) mogą wystąpić pewne dolegliwości. Ich obecność oraz stopień nasilenia są cechą indywidualną, zależną od rozległości zabiegu i wrażliwości konkretnego pacjenta.
Przewiń do góry