Endometrioza to występowanie błony śluzowej trzonu macicy poza jej naturalnym umiejscowieniem, co jest przyczyną przewlekłej reakcji zapalnej. Wyróżniamy 3 typy endometriozy: otrzewnową, jajnikową i głęboko naciekającą, w rzadkich przypadkach występującą w innych narządach, takich jak jelito czy płuca. Endometriozę rozpoznaje się u ponad połowy kobiet z dolegliwościami miednicy mniejszej i u około 50% pacjentek niepłodnych. Jest to choroba uznana przez American  Society  for Reproductive Medicine za  przewlekłą, wymagającą leczenia przez całe życie przy optymalnym wykorzystaniu farmakoterapii i maksymalnym ograniczeniu zabiegów operacyjnych.

• Stopniowo narastające, ostre bóle przedmenstruacyjne
• Bolesne miesiączki
• Obfite, nieregularne miesiączki
• Bolesne jajeczkowanie
• Bolesne stosunki płciowe
• Przewlekły ból zlokalizowany w obrębie miednicy mniejszej
• Bóle w okolicy krzyżowej kręgosłupa
• Bóle jelit, nasilające się w czasie menstruacji
• Bóle w okolicy pęcherza moczowego i bolesne oddawanie moczu, szczególnie w czasie krwawienia miesiączkowego
• Biegunki lub zaparcia
• Niepłodność
• Przewlekłe zmęczenie
• U chorych mogą pojawiać się też liczne niecharakterystyczne objawy, takie jak. m.in. stany podgorączkowe, zawroty i bóle głowy, objawy depresji, krwawienia z odbytu i krwiomocz w trakcie miesiączki i inne.

Skuteczność leczenia endometriozy zależy od precyzyjnego określenia jej typu, stopnia nasilenia oraz oczekiwań pacjentki zależnych od jej wieku i planów macierzyńskich. Leczenie endometriozy możemy podzielić na farmakologiczne i chirurgiczne, które może mieć charakter – oszczędzający bądź radykalny. Ważną rolę odgrywa leczenie uzupełniające: właściwa dieta i tryb życia. U kobiet w wieku rozrodczym leczenie farmakologiczne można rozpocząć jeszcze przed potwierdzeniem rozpoznania, na podstawie obrazu klinicznego (terapia empiryczna).