Endometrioza to występowanie błony śluzowej trzonu macicy poza jej naturalnym umiejscowieniem, co jest przyczyną przewlekłej reakcji zapalnej. Wyróżniamy 3 typy endometriozy: otrzewnową, jajnikową i głęboko naciekającą, w rzadkich przypadkach występującą w innych narządach, takich jak jelito czy płuca. Endometriozę rozpoznaje się u ponad połowy kobiet z dolegliwościami miednicy mniejszej i u około 50% pacjentek niepłodnych. Jest to choroba uznana przez American Society for Reproductive Medicine za przewlekłą, wymagającą leczenia przez całe życie przy optymalnym wykorzystaniu farmakoterapii i maksymalnym ograniczeniu zabiegów operacyjnych.
- Stopniowo narastające, ostre bóle przedmenstruacyjne
- Bolesne miesiączki
- Obfite, nieregularne miesiączki
- Bolesne jajeczkowanie
- Bolesne stosunki płciowe
- Przewlekły ból zlokalizowany w obrębie miednicy mniejszej
- Bóle w okolicy krzyżowej kręgosłupa
- Bóle jelit, nasilające się w czasie menstruacji
- Bóle w okolicy pęcherza moczowego i bolesne oddawanie moczu, szczególnie w czasie krwawienia miesiączkowego
- Biegunki lub zaparcia
- Niepłodność
- Przewlekłe zmęczenie
- U chorych mogą pojawiać się też liczne niecharakterystyczne objawy, takie jak. m.in. stany podgorączkowe, zawroty i bóle głowy, objawy depresji, krwawienia z odbytu i krwiomocz w trakcie miesiączki i inne.
Skuteczność leczenia endometriozy zależy od precyzyjnego określenia jej typu, stopnia nasilenia oraz oczekiwań pacjentki zależnych od jej wieku i planów macierzyńskich. Leczenie endometriozy możemy podzielić na farmakologiczne i chirurgiczne, które może mieć charakter – oszczędzający bądź radykalny. Ważną rolę odgrywa leczenie uzupełniające: właściwa dieta i tryb życia. U kobiet w wieku rozrodczym leczenie farmakologiczne można rozpocząć jeszcze przed potwierdzeniem rozpoznania, na podstawie obrazu klinicznego (terapia empiryczna).