Strona główna / Ortopedia / Zespół cieśni kanału nadgarstka
Zespół cieśni kanału nadgarstka, często określany też jako zespół kanału nadgarstka, należy do najczęstszych neuropatii uciskowych. W schorzeniu tym nerw pośrodkowy w obrębie kanału nadgarstka jest mechaniczne uciskany, powodując nieprzyjemne dolegliwości bólowe.
Kanał nadgarstka to przestrzeń ograniczona od strony dłoniowej przez więzadło poprzeczne nadgarstka, natomiast od strony grzbietowej i stron bocznych przez kości nadgarstka. W wnętrzu przestrzeni znajduje się 9 ścięgien zginaczy palców otoczonych pochewkami maziowymi oraz nerw pośrodkowy. Znaczne zwiększenie objętości struktur wewnętrznych kanału nadgarstka powoduje wyraźny wzrost ciśnienia, a tym samym ucisk ścięgien i nerwów. To z kolei rodzi liczne dysfunkcje objawiające się drętwieniem palca wskazującego, środkowego oraz serdecznego. Zaburzenia te występują najczęściej w nocy i nad ranem, po uprzednim nadwyrężeniu tych nerwów i z czasem utrzymują się stale. W ostatnim stadium pojawiają się kolejne zaburzenia ruchowe, takie jak osłabienie chwytu oraz zaburzenia precyzji ruchów. Wykonanie podstawowych czynności zaczyna sprawiać ogromny problem.
Początkowe skutki są odwracalne, jednak nieleczona choroba może doprowadzić do ograniczeń związanych z funkcjami mechanicznymi ręki, a w konsekwencji doprowadza do trwałej niezdolności do pracy.
Rozpoznanie następuje na podstawie charakterystycznego wywiadu oraz przeprowadzeniu badań klinicznych. Delikatnie bada się czucie i czynności wegetatywne. Przeprowadzany jest test mięśniowy i testy prowokacyjne objawu Tinela (delikatne uderzenie w troczka zginacza) i objawu Phalena (maksymalne zgięcie dłoniowe rąk). Pomocnicze okazuje się również badanie elektrofizjologiczne, czyli badanie szybkości powodzenia. Ważne w tym badaniu jest to, by odbyło się w czasie lub okolicznościach, kiedy występują dolegliwości.
Przy tej dolegliwości możemy zastosować leczenie zachowawcze lub operacyjne. Leczenie zachowawcze polega zwykle na unieruchomieniu nadgarstka w łusce gipsowej na okres od 2 do 3 tygodni. Łuska może być zakładana tylko na noc lub w ciągu dnia.
Najbardziej skuteczną metodą jest jednak leczenie operacyjne. Operacje są przeprowadzane w znieczuleniu miejscowym. Podczas operacji wykonywane są nacięcia na ok. 2 cm po stronie dłoniowej na wysokości kanału nadgarstka i dłoni, tak aby swobodnie przedostać się do troczka zginaczy. Troczek i wiązadło poprzeczne nadgarstka zostają przecięte, a nerw pośrodkowy zostaje odbarczony. Następną fazą operacji jest rewizja nerwu pośrodkowego, a także w razie potrzeby – nekroliza (uwolnienie). W wyjątkowych sytuacjach możliwe są zabiegi zwężenia nerwu (w przypadku, gdy jest on zestarzały) oraz rekonstrukcji troczka. Wykonywane są one głównie u osoby ciężko pracujących fizycznie. Po zakończeniu całej operacji ręka zostaje unieruchomiona w łusce gipsowej na okres 10 – 14 dni, a następnie usuwane są szwy. Leczenie operacyjne może być także wykonywane techniką endoskopową, dzięki czemu blizna jest mniejsza. Endoskopia nie gwarantuje jednak takiej dokładności, jak technika otwarta.
Przewiń do góry